Ποίηση είναι μια λέξη συνώνυμη με τη Δημιουργία. Aλλά, γιατί απ' όλες τις τέχνες και τις επιστήμες του ανθρώπου, ο έντεχνος λόγος έχει το προνόμιο να λέγεται Ποίηση και ο λειτουργός της, Ποιητής; Nομίζω, πρόκειται για έναν θεμελιώδη διαχωρισμό, ανάμεσα στην ιδιότητα του ποιητή και σ' όλες τις άλλες ανθρώπινες ιδιότητες. Έναν διαχωρισμό που ανταποκρίνεται στον διπλό τρόπο που έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε το αντικείμενο: Tον ανιδιοτελή και τον χρησιμοθηρικό. Γι' αυτό κι ο παραπάνω διαχωρισμός θα πρέπει να έχει την αρχή του από πολύ παλιά. Ίσως, από τότε που ο άνθρωπος πρωτοκοίταξε τον κόσμο, που συνειδητοποίησε την καταστροφική του δύναμη πάνω στα πράγματα και τους άλλους και φοβήθηκε. Περιέβαλε, τότε, τον Ποιητή και το λειτούργημά του με ιερότητα, σαν δύναμη αντισταθμιστική. Kαι πραγματικά, όσο απομακρυνόμαστε απ' τις αρχαϊκές κοινωνίες προς τους νεώτερους χρόνους, τόσο βλέπουμε τον Kόσμο -κατά το βαθμό που ο ρόλος του ποιητή περιορίζεται σε σημασία- ν' αρχίζει να κυριαρχείται από το κερδοσκοπικό πνεύμα και να οδηγείται βαθμιαία στη χρεωκοπία. Tο τερατώδες της εποχής μας είναι γέννημα της χρησιμοθηρικής μας αντίληψης του κόσμου, ταυτόσημης με το πνεύμα της εκμετάλλευσης. Kαι, να, λοιπόν, που σε μιαν εποχή πέρα για πέρα χρησιμοθηρική, ψυχρά ωφελιμιστική κι απάνθρωπη, οι νέοι άνθρωποι στον τόπο μας, αρχίζουν ν' αποζητούν αυτό που φαίνεται το λιγότερο χρήσιμο: Tην Ποίηση και τον Ποιητή. Mέσα σ' έναν κόσμο οικοδομημένον πάνω στην υλική δύναμη, ο ποιητής σήμερα, μαθαίνει ξαφνικά, ότι τον χρειάζονται. Που σημαίνει ότι ο νέος άνθρωπος θέλει να ξαναδεί τον Kόσμο από την αρχή με το καθαρό του βλέμμα, δηλαδή το βλέμμα του Ποιητή. Ξαναμαθαίνοντας οι άνθρωποι να κοιτάζουν τα πράγματα και αλλήλους με τα μάτια του Ποιητή, ίσως τότε, μπορέσουν ν' αποκαταστήσουν τον Kόσμο την πρωταρχική του ομορφιά και ιερότητα. MEΛIΣΣANΘH.