000			03071nam a2200265 4500
001			8423
010			_a960-7058-14-3
090			_a8423
100			_a20190624d1992 m||y0grey50 0 ga
101	1		_agre _cfre
102			_aGR
105			_ay||||||||||ay
106			_ar
200	1		_aΤο κονσέρτο _fΙσμαήλ Κανταρέ _gμετάφραση από τα γαλλικά Σωτήρης Γουνελάς
210			_aΑθήνα _cΕκδόσεις του Εικοστού Πρώτου _d1992
215			_a502 σ. _d21 εκ.
330			_aΤο κονσέρτο κρατούσε πάνω από μια ώρα και ήταν φανερό πως δεν θα γινόταν διάλειμμα. Εκατοντάδες κεφάλια παρακολουθούσαν ακίνητα το θέαμα που διαδραματιζόταν κάνω στη σκηνή. Μολονότι τα πάντα απόπνεαν ψυχρότητα και ακαμψία, ένιωθε κανείς από ένστικτο μια ανατριχίλα να περνάει από τη σκηνή στην αίθουσα και το αντίθετο. Τη στιγμή που η δεύτερη χορεύτρια, προκαλώντας το χαρακτηριστικό φρου φρου με τη μεταξωτή μαβιά φούστα της, άγγιξε σχεδόν τον κίτρινο πελαργό, το κοινό κράτησε την αναπνοή του. Και τι μ' ενδιαφέρουν όλα αυτά; συλλογίστηκε ο Σκεντέρ Μπερμέμα με μια δόση ειρωνείας προς τον εαυτό του. Όμως δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τη γενική αγωνία, όσο κι αν την απόδιωχνε. Η δεύτερη χορεύτρια τριγύριζε όλο και πιο αργά κοντά στον πελαργό. Η αίθουσα σαν υπνωτισμένη κρεμόταν από τους κύκλους της. Ξαφνικά, ύστερα από ένα λάθος χειρισμού ως φαίνεται, η κόκκινη δέσμη του προβολέα πέρασε φευγαλέα πάνω από τα θεωρεία, και είχε κανείς την εντύπωση ότι από τα ντουμπλαρισμένα με βελούδο τοιχώματά τους έσταζε αίμα. Στο πέρασμα της φωτεινής δέσμης, ο Σκεντέρ Μπερμέμα νόμισε ότι ξεχώρισε δυο μάτια σαν ανεστραμμένα από την έκσταση. Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το πρόσωπο που του είχε φανεί πως το αναγνώριζε;
606			_9616 _aΑλβανική λογοτεχνία
676			_a891.9913
700		1	_4070 _aKadare _bIsmail _f(1936-)
702		1	_4730 _917152 _aΓουνελάς _bΣωτήρης Π.
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2