| 000 | 02219nam a2200277 4500 | ||
|---|---|---|---|
| 001 | 8148 | ||
| 010 | _a978-960-9487-94-8 | ||
| 090 | _a8148 | ||
| 100 | _a20190527d2011 m||y0grey50050 ga | ||
| 101 | 0 | _agre | |
| 102 | _aGR | ||
| 105 | _ay||||||||||ay | ||
| 106 | _ar | ||
| 200 | 1 |
_aΝ' ακούω καλά τ' όνομά σου _fΣωτήρης Δημητρίου |
|
| 210 |
_aΑθήνα _cΧ.Κ.Τεγόπουλος _dc2011 |
||
| 215 |
_a122 σ. _d20 εκ. |
||
| 225 | 1 | _aΣύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες | |
| 300 | _aΕιδική έκδοση για την εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία'' | ||
| 330 | _aΌταν µιλούσαν εκείνες οι γυναίκες νόµιζες ότι κάποιος ουράνιος υποβολέας τούς ψιθυρίζει τα λόγια. Ότι κάποιος ευφάνταστος µουσικός κινεί τις άπειρες χορδές των αντιστοιχιών ζωής και γλώσσας. Ξεπηδούσαν ακάλεστες οι λέξεις και έσκαγαν σαν λουλουδένια µπουµπούκια στους αιθέρες καθαρίζοντας πάλι και πάλι την ψυχή και τον νου. Οι παλµοί και οι αναπαλµοί της οµιλίας αγαλλίαζαν την ακοή και την ψυχή. Η εκφορά και η ουσία ταίριασαν ίσως ιδανικά σ' ένα ευφρόσυνο αµάλγαµα. Οδηγούσε η γλώσσα σ' ένα ηθικό στερέωµα -ασκίαχτο απ' τα σκοτάδια της χαιρεκακίας- και δηµιουργούσε συνεχώς στο χωριό δακρυρρόεσσα φιλαλληλία. Με την σειρά της η βαθύρριζη αυτή ευσπλαχνία έτρεφε νέους γλωσσικούς ανθούς. | ||
| 606 |
_9284532 _aΝεοελληνική πεζογραφία _z21ος αι. |
||
| 676 | _a889.34 | ||
| 700 | 1 |
_4070 _aΔημητρίου _bΣωτήρης Φ. _f(1955-) |
|
| 801 |
_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2 |
||