000			02482nam a2200265 4500
001			6209
010			_a960-219-022-1
090			_a6209
100			_a20180914d1995 m||y0grey50050 ga
101	0		_agre
102			_aGR
105			_ay|||||000ay
106			_ar
200	1		_aΤο χρώμα του φεγγαριού _fΑλκυόνη Παπαδάκη
210			_aΑθήνα _cΚαλέντης _d1995
215			_a156 σ. _d20 εκ.
330			_aΤι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη; Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε. Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. Τι χρώμα έχει η χαρά; Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου. Και η μοναξιά; Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί. Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις. Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη; Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο. Τι χρώμα έχει ο έρωτας; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι... Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...
606			_91678 _aΜυθιστόρημα
606			_9284532 _aΝεοελληνική πεζογραφία _z21ος αι.
676			_a889.34
700		1	_aΠαπαδάκη _bΑλκυόνη _4070
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2