000			03451nam a2200289 4500
001			3993
010			_a960-7058-09-7
100			_a20171124d1991 m||y0grey50050 ga
101	1		_agre _cfre
102			_aGR
105			_ay|||z|||000ay
106			_ar
200	1		_aΤο χρονικό της πέτρινης πόλης _fΙσμαήλ Κανταρέ _gμετάφραση από τα γαλλικά Μαρίχεν Τσαλίκη
210			_aΑθήνα _cΕκδόσεις του Εικοστού Πρώτου _d1991
215			_a255 [1] σ. _d21 εκ.
330			_aΉταν μια παράξενη πόλη, σαν προϊστορικό θηρίο, που εμφανίστηκε ξαφνικά στην κοιλάδα μια χειμωνιάτικη νύχτα και σκαρφάλωνε με κόπο στην πλαγιά του βουνού. Όλα ήταν παλιά σ' αυτή την πόλη, όλα φτιαγμένα από πέτρα, από τους δρόμους και τις βρύσες ως τις στέγες των μεγάλων παλαιικών σπιτιών, που ήταν σκεπασμένα με γκρίζες πλάκες σαν τεράστια λέπια. Δύσκολα θα το πίστευες πως κάτω από αυτό το σκληρό καβούκι σάλευε κι αναπαραγόταν η τρυφερή σάρκα της ζωής. Στον επισκέπτη, που την αντίκριζε για πρώτη φορά, ξυπνούσε την επιθυμία μιας σύγκρισης, όμως αμέσως καταλάβαινες πως ήταν παγίδα γιατί η πόλη απέρριπτε κάθε σύγκριση· στ' αλήθεια, δεν έμοιαζε με τίποτα. Δεν ανεχόταν περισσότερο τις συγκρίσεις απ' όσο τις βροχές, τα χαλάζια, τα ουράνια τόξα και τις ξένες πολύχρωμες σημαίες που εγκατέλειπαν τις στέγες της όπως είχαν έρθει, εφήμερα κι εξωπραγματικά όσο εκείνη ήταν συγκεκριμένη κι αιώνια. . Ήταν μια πόλη κατηφορική, ίσως η πιο κατηφορική πόλη στον κόσμο που είχε αψηφήσει όλους τους νόμους της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας. Η κορυφή ενός σπιτιού άγγιζε καμιά φορά τα θεμέλια ενός άλλου και ήταν σίγουρα το μοναδικό μέρος στον κόσμο που, αν γλιστρούσες στην άκρη ενός δρόμου, κινδύνευες να βρεθείς πάνω σε μια σκεπή. Κι αυτό, ιδίως οι μεθυσμένοι το γεύονταν πότε - πότε. Ναι, ήταν μια πολύ παράξενη πόλη.
606			_9134551 _aΙστορικό μυθιστόρημα
606			_9616 _aΑλβανική λογοτεχνία
606			_9105300 _aΠαγκόσμιος πόλεμος, 1939-1945 _xΜυθιστόρημα
676			_a891.9913
700		1	_4070 _aKadare _bIsmail _f(1936-)
702		1	_4730 _963228 _aΤσαλίκη _bΜαρίχεν
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2
090			_a3993