000			03067nam a2200289 4500
001			3302
010			_a978-960-03-5550-5
090			_a3302
100			_a20170915d2013 m||y0grey5005 ga
101	0		_agre
102			_aGR
105			_aac||z|||000ay
106			_ar
200	1		_aΤερέζα _fΦρέντυ Γερμανού _eΙστορικό μυθιστόρημα
210			_aΑθήνα _cΚαστανιώτης _d2013
215			_a234 σ. _cπορτρ., φωτ. _d20 εκ.
225	1		_aΒιβλιοθήκη Φρέντυ Γερμανού
300			_aΕιδική έκδοση για την εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία''
330			_a"Αν με ρωτούσε κάποτε ο Θεός τι έκανα κάτω στη γη, θα του απαντούσα: Τόλμησα". Έτσι λακωνικά φαντάζομαι ότι θα έδινε η Τερέζα Δαμαλά στον Ύψιστο την αυτοβιογραφία της - μιας και δεν ήθελε να μιλά για τις ευρωπαϊκές αμαρτίες της, που θα την έφερναν, πάντως, κάποια στιγμή στο κατώφλι της αγιότητας: "Τόλμησα". Είχε ξεκινήσει τη ζωή της σαν ξεριζωμένο αγριολούλουδο της ανατολικής Θράκης, για να παντρευτεί το 1916 στην Αθήνα, να εξοριστεί το 1917 στην Κορσική και να παρατήσει τον άντρα της, το 1918, στο Μιλάνο. Ήταν η πρώτη φορά που τολμούσε. Στα επόμενα πέντε χρόνια η Τερέζα θα γνώριζε τον Πικάσσο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον ντ' Αννούντσιο, τον Κοκτώ, τον Βενιζέλο, τον Μουσσολίνι, τον Κεμάλ - και βέβαια τον Έρνεστ Χέμινγουαιη. Αν ήταν πιο φλύαρη, θα μπορούσε να προσθέσει στη βιογραφία της: "Γνώρισα τους πιο σημαντικούς άντρες του καιρού μου. Και κοιμήθηκα με μερικούς από αυτούς". "Είμαστε οι τελευταίοι εραστές του Βυζαντίου!" λένε ότι της είπε κάποια στιγμή ο Χέμινγουαιη στην Πόλη. Κι από την άποψη αυτή θα πρέπει να δεχτούμε ότι το Βυζάντιο ήταν τελικά πολύ τυχερό - έστω και πέντε αιώνες μετά την Άλωση... -- Από το οπισθόφυλλο
606			_9134551 _aΙστορικό μυθιστόρημα
606			_938163 _aΝεοελληνική πεζογραφία _z20ός αι.
676			_a889.334
700		1	_4070 _aΓερμανός _bΦρέντυ _f(1934-1999)
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2