000			02921cam a2200265 4500
001			3283
010			_a960-235-571-9
090			_a3283
100			_a20170913d1994 m||y0grey50050 ga
101	1		_agre _cita
105			_ay|||z|||000ay
106			_ar
200	1		_aΤο νησί της προηγούμενης ημέρας _fΟυμπέρτο Έκο _gμετάφραση Έφη Καλλιφατίδη
210			_aΑθήνα _cΓνώση _dc1994
215			_a494 σ. _d21 εκ.
312			_aL' isola del giorno prima / Umberto Eco
330			_aΚαλοκαίρι 1643, ένα ναυάγιο στις θάλασσες του Νότου, ένα πλοίο που αποδεικνύεται έρημο - και στοιχειωμένο; Όχι, αρκεί η μοναξιά των ναυαγών, η ρευστότητα του νερού, του αγνώστου και του παράδοξου. Ναυαγός είναι ο Ρομπέρτο, εν τω μέσω θαλάσσης, θεατής θαυμασίων: ανοιχτοί ουρανοί, αστέρες, ανοίκεια ύδατα, πουλιά, ανείδωτα φυτά και δίχως όνομα κοράλλια στο σύμπαν που ανακαλύπτει. Φαίνεται ότι, εκτός από ναυαγός, ο νεαρός Ρομπέρτο πρέπει να γίνει και περιηγητής. Εγκαθίσταται, λοιπόν, στην εξορία του κι έτσι αρχίζει η -μάταιη;- συγγραφή ερωτικών επιστολών, ο τρόπος που έχει ο νεαρός να διηγηθεί, σε όποιον ακούει, την ιστορία του. Στα γράμματά του θάλλει ο 17ος αιώνας, ο καιρός της επιστήμης, ο λόγος της κρατικής εξουσίας, ο Τριακονταετής Πόλεμος, οι συνωμοσίες, οι μάχες, οι πολιορκίες, ο δόλος, οι ίντριγκες των καρδιναλίων, η απώλεια ενός σύμπαντος που είχε τη γη για μοναδικό επίκεντρο. Ο ξεριζωμός είναι σε τόπο, σε χρόνο, σε σημεία αναφοράς, σε συνθήκη υπαρξιακή. Τέτοιος χρειάζεται να είναι και ο νόστος, ο γυρισμός, η περιήγηση. Και η αφήγηση. Το νησί που ο Ρομπέρτο ποθεί είναι χθες. Και αυτός, γράφοντας, ζητά να το φτάσει.
606			_9285295 _aΙταλική λογοτεχνία _z20ός αι.
676			_a853.914
700		1	_4070 _aEco _bUmberto _f(1932-)
702		1	_4730 _9248713 _aΚαλλιφατίδη _bΈφη
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2