000			03142nam a2200265 4500
001			3144
010			_a978-960-03-5024-1
090			_a3144
100			_a20170901h20102009m||y0grey50050 ga
101	0		_agre
102			_aGR
105			_ay||||||||||fy
106			_ar
200	1		_aΝύχτες με ουρά _fΑντώνης Σουρούνης
210			_aΑθήνα _cΚαστανιώτης _d2010, c2009
215			_a248 [14] σ. _d21 εκ.
330			_aΜια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε "Πονάει η ουρά μου", "Με χτύπησε στην ουρά", αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια. Άλλωστε ποτέ δε συμπάθησε τις ουρές, εκτός κι αν επρόκειτο για "Λεφτά με ουρά", "Παράδες με ουρά", "Λίρες με ουρά". Κανείς δεν έδωσε σημασία στο άλλο, που έλεγε "Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά". Συνήθως κοιμάμαι νωρίς και συνήθως με ξυπνάει γύρω στις τέσσερις κάποιο όνειρο, που ώσπου να το εξηγήσω δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Σκάλιζα σήμερα το μυαλό μου απορημένος μ' αυτό που πέρασε από πάνω μου. Τη λέξη «ουρά» είχα να τη δω ή να την ακούσω χρόνια κι έβλεπα για πρώτη φορά κάτι τέτοιο στον ύπνο μου. Και μάλιστα παρέα με μια άλλη λέξη, που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. "Λεφτά με ουρά", αυτό έγραφε στο πλακάτ που κρατούσε το όνειρό μου και γέλασα με το πόσο γρήγορα έλυσα το γρίφο. "Νύχτες με ουρά λοιπόν", είπα δυνατά και σηκώθηκα να συνεχίσω το γράψιμο από κει που το άφησα χθες.
606			_938163 _aΝεοελληνική πεζογραφία _z20ός αι.
606			_939146 _aΔιηγήματα, Νεοελληνικά
676			_a889.334
700		1	_4070 _aΣουρούνης _bΑντώνης _f(1942-)
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2