| 000 | 02892nam a22002893 4500 | ||
|---|---|---|---|
| 001 | 2097 | ||
| 010 | _a978-960-16-6036-3 | ||
| 090 | _a2097 | ||
| 100 | _a20160905h20152010m||y0grey50050 ga | ||
| 101 | _agre | ||
| 102 | _aGR | ||
| 105 | _ay|||z|||000ay | ||
| 106 | _ar | ||
| 200 | 1 |
_aΤο κρασί των δειλών _eΜυθιστόρημα _fΜενέλαος Λουντέμης |
|
| 210 |
_aΑθήνα _cΠατάκης _d2015, c2010 |
||
| 215 |
_a525 σ. _d21 εκ. |
||
| 225 | 1 |
_aΣύγχρονη ελληνική λογοτεχνία _v367 _iΠεζογραφία |
|
| 305 | _aΠρώτη έκδοση από τις Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1965 | ||
| 330 | _a- Τι ναι, Νίκο; - Ξέρεις τι τρέχει; μου λέει κολλώντας τα χείλη του στ αυτί μου. - Δεν ξέρω..., του απαντώ. [...] - Σκοτώσανε έναν υπουργό! - Πώς;; Ο φίλος έψαξε με τα μάτια να δει αν τον άκουσαν. - Πότε; - Προχτές τη νύχτα. Της Δικαιοσύνης. Μου το σφύριξε ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας, ο Στέφανος ο Παπαγιωργάκης, καθώς γέμιζε το λαγήνι του στη βρύση. Ανεβήκαμε τη σκάλα αμίλητοι. Κοντά στην πόρτα έσκυψα στ αυτί του. - Δεν είν ανάγκη να πεις τίποτα πουθενά, του λέω. Εγώ περιμένω κι άλλα. Ικαρία, Ασφάλεια, Βούρλα, Μακρόνησος... Η εμπειρία ζωής του Μενέλαου Λουντέμη στους χώρους εκτοπισμού και "αναμόρφωσης" αντιφρονούντων στο μετεμφυλιακό καθεστώς. Στα ασφυκτικά όρια της εξορίας και της φυλακής, ο συγγραφέας συνθέτει ένα μωσαϊκό χαρακτήρων -ο αγωνιστής, ο χωροφύλακας, ο χαφιές, ο περιθωριακός, ο προοδευτικός ιερέας- που συνυπάρχουν σε έναν χώρο-μικρογραφία της κοινωνίας των πρώτων χρόνων μετά τον Εμφύλιο, αλληλεπιδρούν και συνιστούν "καθρέφτη" μιας δύσκολης περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. | ||
| 606 |
_91678 _aΜυθιστόρημα |
||
| 606 |
_938163 _aΝεοελληνική πεζογραφία _z20ός αι. |
||
| 676 | _a889.334 | ||
| 700 | 1 |
_4070 _aΛουντέμης _bΜενέλαος _f(1912-1977) |
|
| 801 |
_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2 |
||