000			03337nam a2200265 4500
001			1609
010			_a960-03-0250-2
090			_a1609
100			_a20160726d1989 m||y0grey50050
101			_agre
102			_aGR
105			_ay||||||||||fy
106			_ar
200	1		_aΑναδρομές _eΔιηγήματα _fΤατιάνα Γκρίτση - Μιλλιέξ
210			_aΑθήνα _cΚαστανιώτης _dc1989
215			_a152 σ. _d20 εκ.
330			_aΑν υπάρχει κάτι που σφραγίζει κι ενοποιεί τα σύντομα διηγήματα των Αναδρομών είναι η θερμότητα μιας αχνισμένης ψυχή που την αισθανόμαστε όσο διαρκεί η ανάγνωση. Η Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ επικαλείται το εγκαυστικό κενό της Απουσίας των ανθρώπων και των πραγμάτων, ενώ η μνήμη αναδρομεί αδιάκοπα σαν ταχυπαλμογράφος που κινδυνεύει ν' απορρυθμιστεί απ' την ένταση. Η Απουσία είναι η άπειρη απόσταση και είναι συνώνυμη με το θάνατο, είτε πρόκειται για νεκρούς είτε για ζωντανούς. Πολύ περισσότερο για τους τελευταίους, αφού η μνήμη τους αποκαθηλώνει χωρίς έλεος απ' το εικονοστάσι της και τους παραδίδει ως έσχατη τιμωρία στη λήθη, όπου τίποτα δεν έχει χρώμα και αίμα, για πάντα εκτός γραφής. Το αλάνθαστο σημείο αναγνώρισης αυτής της γραφής είναι η ουσιώδης λεπτομέρεια που διαποτίζει με τις τονικότητες του ασίγαστου πάθους ό,τι αγγίξει. Υπάρχει ένας οφθαλμός που ακοίμητος συλλαμβάνει, εξαχνώνει και ταξινομεί τις παρορμήσεις της ψυχής, καθώς θεάται την πραγματικότητα. Προϋποθέτει, όμως, τη συνενοχή του αναγνώστη για να τον μυήσει στις ανομολόγητες οριακές εμπειρίες μέσ' από τις λεπτές χαραμάδες των λέξεων. Έτσι η λεπτομέρεια, ενσωματωμένη άρρηκτα σ' ό,τι καλείται να χαρακτηρίσει, υπηρετεί εξίσου δραστικά την αρχετυπική ρεαλιστικότητα της «Μετζάστρας» και τις ρευστές αποκρυπτογραφήσεις των κλεισμένων προσώπων και ψυχών των άλλων διηγημάτων
606			_938163 _aΝεοελληνική πεζογραφία _z20ός αι.
606			_939146 _aΔιηγήματα, Νεοελληνικά
676			_a889.334
700		1	_4070 _aΓκρίτση - Μιλλιέξ _bΤατιάνα _f(1920- 2005)
801			_aGR _bLIBR_Malevizi _gAACR2