Το ημερολόγιο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα -επεξεργασμένο από τον ίδιο και δοσμένο σε μορφή διηγήματος- είναι μια λεπτομερής αφήγηση μιας διαδρομής χιλιάδων χιλιομέτρων, από την Αργεντινή ως τη Βενεζουέλα, που τη διένυσε με μοτοσικλέτα, συντροφιά με το φίλο και συμφοιτητή του Αλμπέρτο Γκρανάντο. Περιπέτειες και συγκινήσεις πλαισιωμένες από ατέλειωτους συλλογισμούς για τις χίλιες όψεις της Αμερικής, για τη δυστυχία των "Ίντιος". Η συγκίνηση του ν' αντικρίζεις τον ωκεανό... να είσαι είκοσι τριών χρονών και να θέλεις ν' αστειευτείς, να ερωτευτείς, να φλερτάρεις τα κορίτσια, ενώ η μοτοσικλέτα χάνει τα κομμάτια της καθ' οδόν, προκαλώντας τραγικο-κωμικές πτώσεις. Το βιβλίο το "ανοίγει" και το "κλείνει" ο πατέρας του Τσε, ο Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς, ένας κατ' εξαίρεση αφηγητής. Πρόκειται για τις ανθρώπινες σκέψεις ενός γονιού που βλέπει το γιο του να φεύγει, στις 29 Δεκεμβρίου 1951, και για τη χαρά του όταν μπορεί να τον ξαναγκαλιάσει στο γυρισμό, στις 26 Ιουλίου 1952. Το πρόσωπο που έγραψε αυτές τις σημειώσεις πέθανε, μόλις ξαναπάτησε το πόδι του στη γη της Αργεντινής, κι αυτός που τις τακτοποίησε και τις "χτένισε", εγώ, δεν είμαι πια εγώ. Τουλάχιστον δεν πρόκειται για μένα τον ίδιο, μέσα μου. Αυτή η άσκοπη περιπλάνηση στη "Μεγάλη μας Αμερική" με άλλαξε πιότερα από ό,τι θα το πίστευα.