Η αγάπη και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο πατέρας μου καθόρισαν τη μετέπειτα ζωή μου. Από τα οκτώ του χρόνια ήταν ταγμένος στο ιερατικό σχήμα, ακολουθούσε τον παππού του, ιερέα του χωριού, Παπά - Μιχάλη τον φώναζαν και καμάρωνε. Πήγε στρατιώτης τέσσερα χρόνια στη Μικρά Ασία, πολέμησε για την πατρίδα. Όταν γύρισε, σπούδασε παπάς και δάσκαλος στην Ιερατική Σχολή Τριπόλεως. Πίστευε, ήταν δραστήριος, ασυμβίβαστος και αντιεξουσιαστικός. Το όνειρό του ήταν να ανοικοδομήσει μια εκκλησία που είχε γκρεμίσει ο μεγάλος σεισμός. Κι όταν πήγε να βοηθήσει τα τρία ορφανά ανίψια του, βρήκε το μπελά του. Ήρθε ο πόλεμος. Στην Κατοχή έκανε τον μυλωνά για να θρέψει τα παιδιά του. Ακολούθησαν οι πρώτες ημέρες της απελευθέρωσης. Καταστάσεις ανώμαλες, ανεξέλεγκτες... Τον προειδοποιούσαν να φύγει, να κρυφτεί έως ότου εξομαλυνθούν τα πράγματα. Δε φοβήθηκε γιατί ήταν καθαρός, αυτό ήταν το θανάσιμο λάθος του.