Ένα κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό μυθιστόρημα, συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του συγγραφέα Διαρκές Φύλλο Πορείας. Ο Διαμαντής, κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, επιστρέφει στο χωριό του μετά από τέσσερα χρόνια εμφυλίου πολέμου. ....η Φωτεινή συνέχιζε να βγάζει ένα, ένα τα ρούχα από τον στρατιωτικό σάκο, όταν στο κάτω μέρος του ένιωσε το χέρι της να ακουμπάει σε κάτι μεταλλικό. Γύρισε τον σάκο ανάποδα. Έπεσαν κάτω, ο τσαλακωμένος μπερές με το σήμα του μηχανικού και η τελευταία φανέλα του, μέσα στην οποία υπήρχαν δύο χάλκινοι σταυροί πιασμένοι με μεταξωτές κορδέλες. Ταράχτηκε. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να στενοχωρηθεί. Παίρνοντας στα χέρια της τα μετάλλια, κοίταξε με προσοχή τα διπλώματα στα οποία καταγραφόταν η ημερήσια διαταγή της απονομής. Το ένα, είχε το όνομα της Βασίλισσας Φρειδερίκης, το άλλο, του Διοικητού του Γ' Σώματος Στρατού! Σήκωσε το κεφάλι της και κάρφωσε με το βλέμμα της τον Διαμαντή, που καθόταν στο χαγιάτι μαζί με τον Μανώλη. «Τι είναι τούτα, ρε κέρατά; Γιατί σ' τα έδωσε αυτή η ξεφτιλισμένη;». Η βραχνάδα της φωνής της φανέρωνε πιο πολύ την αγωνία της, για το τι απάντηση θα έπαιρνε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) «Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ' του καιρού την άγρια πληρωμή στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή.»