Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή είν' αυτή που μου 'στειλες, θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα την έχω στην καμπούρα μου; Ως πότε θα 'μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν' ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν' απαλλαγώ απ' αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ' άφησε ο πατέρας της για να μ' εκδικηθεί - που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ' άφησαν να κάνω την έκτρωση!...

Στην ιστορία του Ταχστή, πρωταγωνιστούν η Νίνα και η Εκάβη. Οι δύο γυναίκες αφηγούνται την ζωή τους, τον πόνο και τις δυσκολίες τους και μέσα από αυτή την αφήγηση ο αναγνώστης γνωρίζει την Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Κατοχής, το αστικό τοπίο, τις λαϊκές γειτονιές. Από την πένα του συγγραφέα περνάνε πολιτικές πεποιθήσεις, η ομοφυλοφιλία, τα ναρκωτικά. Με γλώσσα απλή, καθημερινή, αυθόρμητη έτσι όπως θα μιλούσε κάθε γυναίκα, κάθε μάνα, κάθε γιαγιά εκείνης της εποχής. Με λεπτομερείς περιγραφές, με χιούμορ και με σωστές δόσεις δράματος οι ήρωες παίρνουν ζωή και γίνονται δικοί μας άνθρωποι ή μοιάζουν στους δικούς μας ανθρώπους. Όλα αυτά λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, καθιστούν "Το τρίτο στεφάνι" μοναδικό. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει αναζητήστε το και είμαι σίγουρος πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.