Ο Ευγένιος Τριβιζάς ζει την εποχή που τον γέννησε. Την κατέχει, την αισθάνεται και την εκφράζει. Στα γραφτά του ότι κι αν είναι -στίχος ή πεζά, παραμύθια για μικρά παιδιά ή θέατρο, κινείται σαν άνθρωπος που έχει γευθεί όλες τις αντινομίες, τις παραξενιές, και τις εξάρσεις του καιρού του. Σ' αυτά που προσδέχεται προσθέτει τη φαντασία, την ποίηση, την εφευρετικότητα της δικής του ιδιοσυγκρασίας. Στο θεατρικό του: "Το όνειρο του σκιάχτρου" συγκεντρώνει τα μηνύματα της εποχής αυτής, που κυκλοφορούν και φορτίζουν τον αέρα που ανασαίνουμε όλοι μας. Συλλαμβάνει τα συνθήματα της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της απολύτρωσης και τα βρίσκουμε μεταπλασμένα ποιητικά, φανταστικά, στο ασάλευτο Σκιάχτρο του. Τί ζητάει το καρφωμένο αυτό ομοίωμα του ανθρώπου; Να σαλέψει, να ξεκολλήσει, να κόψει τα δεσμά του, να ανεξαρτοποιηθεί! Τόχουνε στήσει για φόβητρο των πανελεύθερων πουλιών, αυτός είναι ο προορισμός του, μα εκείνο άλλα λαχταρά. Να κινηθεί, να πετάξει, να υπάρξει, να δράσει! Και τα πουλιά ψυχανεμίζονται την επιθυμία του, το μήνυμα που εκπέμπει η απελπισμένη προσπάθειά του. Αισθάνονται την κρυφή ελπίδα του ασάλευτου πλάσματος. Συντρέχουν όλα λοιπόν τον αγώνα του φτερουγίζοντας τριγύρω συμπονετικά και δίνοντάς του οδηγίες. Και το ονειροπαρμένο Σκιάχτρο μεθυσμένο από λόγια, ιδέες, συμβουλές, παραγγέλματα ξεχνά ολότελα τον προορισμό του που είναι να τρομάζει τα πουλιά. 'Οχι μόνο δεν προστατεύει το χωράφι μα δίνει και την άδεια να χορταίνουν από τα λαχανικά που έχει στη φύλαξή του. Και βέβαια κάποτε η ώρα της αποκάλυψης φθάνει (ακριβώς όπως και στα ανθρώπινα). Ο ιδιοκτήτης ξεσκεπάζει την αλήθεια. Εδώ αρχίζει η φαντασία του Ευγένιου Τριβιζά να κοχλάζει. Με τη δίκη αρχίζει η υπερβολή, η σάτιρα, ο οίστρος, τα απρόοπτα. [...] (από τον πρόλογο της Α΄ έκδοσης)