Ο όρκος της μνήμης και η αναζήτηση του χαμένου παραδείσου της ευτυχίας οδηγούν τους δύο παλιούς εραστές στον τόπο του φεγγαριού και της πρώτης μαγείας. Ώριμοι και κουρασμένοι, θα ζήσουν εκεί ένα άλλο πάθος μέσα από τις μνήμες και την αγρύπνια του σώματος. Γιατί το σώμα θυμάται όχι μόνο την αγάπη. Θυμάται τονπόνο και την ερημιά. Την άβυσσο που κουβάλησε από τις περιπλανήσεις του. Και προφητεύει. Έτσι το παρόν βιώνεται σαν αντήχηση του παραδείσου που χάθηκε. Με όλη τη φόρτιση που δημιουργεί η νοσταλγία του χαμένου.