"Βάλω μαγιό, πάω βουνό, κάνω μπάνιο". Αυτή ήταν η πρώτη μου φράση, κάτι που θορύβησε τους γονείς μου, αλλά όχι εμένα. Με λένε Μαρίνα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όσα γίνονται γύρω μου. Όπως πού πάει ένας μπαμπάς με μια βαλίτσα στο χέρι. Ή γιατί η μαμά μου έγινε μπεζ και γιατί το "βλαμμένο", η αδερφή μου δηλαδή, εξαφανίζεται συνεχώς πίσω από ένα τηλέφωνο. Έτσι, προτιμώ να παρακολουθώ τα δρομολόγια των αεροπλάνων στον ουρανό και τους γλάρους να κρατούν με το ράμφος τους εργόχειρα με βελονάκι. Προτιμώ να περπατώ με τον γάτο μου στον ώμο, να κάνω φίλους που μοιάζουν με καρότα ή γοριλάκια και να φτιάχνω τζιζκέικ λεμόνι. Τι κάνεις όμως όταν οι "καταστάσεις σε προλαβαίνουν", που λένε κι οι μεγάλοι; Ή όταν ερωτευτείς; Μπορείς να τους συντηρήσεις όλους στην κατάψυξη, να την ανοίγεις και να τους βλέπεις εκεί όπως τους ήξερες. Ή αναγκαστικά να "με-γα-λώ-σεις", με όποιο τρόπο μπορείς. Αρκεί μέσα σου, βαθιά στην ψυχή σου, να κρατάς ό, τι έχει σημασία για σένα. Όπως την εικόνα του ήλιου με δυο μεγάλα μουστάκια να τεντώνεται στο ηλιοβασίλεμα, σαν μια τεράστια πύρινη γάτα.