Ένα πτώμα που μένει στα αζήτητα, μια υιοθεσία που ο καρπός της καταλήγει σε μια αιρετική σέχτα, ένας οικογενειακός τάφος που μετατρέπεται σε μια νύχτα σε κενοτάφιο, μια σκιά που ακολουθεί τη δίδυμη αδελφή της, ένα κύημα στη γυάλα του από το θέρος του 1965, ένας λατινιστής θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος, μια κόρη που λανθάνει δύο χρόνια εκτός ληξιαρχείου, ένα κορίτσι που διασχίζει όλο ρέμβη την κυνικότητα της ζωής, ένα βρέφος που χάνεται σε σεισμό κι ένα άλλο από τον τάφο του. Είκοσι μία ιστορίες, γραμμένες άλλοτε με πλάγιο και άλλοτε με ευθύ τρόπο, άλλοτε σε λίγες αράδες κι άλλοτε σε λίγες σελίδες, αναπτύσσονται με τη μορφή χρονολογίου και βιογραφικού, και χωρίς να ανήκουν στο αστυνομικό δελτίο είναι οι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στη ρήξη τους με την κανονικότητα που τις συγκροτεί. Γιατί οι ιστορίες γράφονται ακριβώς στα σημεία αυτών των ρήξεων. Αυτά συνιστούν τα γεγονότα, από τις μικρο-ιστορίες μέχρι τη μεγάλη Ιστορία, αυτά είναι τα συμβάντα που κινητοποιούν και παρασύρουν την αδρανή ύλη της ζωής. Στην ανά χείρας νέα συλλογή είκοσι ενός αφηγηματικών κειμένων με τον τίτλο Ιστορικός ενεστώς και με τον εντός παρενθέσεως υπότιτλο (Curricula vitarum) παρακολουθούμε την περαιτέρω ανάπτυξη εννοιών ήδη οικείων από το ισχυρό σώμα της ποιητικής παραγωγής του Θανάση Χατζόπουλου, συχνά κατά τρόπο αποκλίνοντα και πάντως ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα στο πλαίσιο της οργάνωσης ενός συστήματος θεματικών ισοτοπιών. Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.