Ειδική έκδοση για την εφημερίδα "Το Βήμα"

Η "Αναφορά στον Καζαντζάκη", μέσα από μια δοκιμιο-γραφική προσέγγιση, καταδεικνύει πώς ο συγγραφέας της "Οδύσσειας", θεοφονιάς ή θρησκευόμενος, παραμένει, πενήντα χρόνια από το θάνατό του, ζωντανός, επίκαιρος, ατσαλάκωτα γοητευτικός και αθεράπευτα αισιόδοξος για τη λύτρωση του ανθρώπου. Ο σύγχρονος άνθρωπος, πιστός του διαδικτύου και τηλεοπτικός ειδωλολάτρης, δεν σκοτώνει το Θεό. Αντίθετα, τον αναζητά και τον ανακαλύπτει. Η συμβολική ανθρωπολογία του Καζαντζάκη, δυτική και ανατολίτικη, νιτσεϊκή και αντινιτσεϊκή, κινήθηκε σωστά, χωρίς θεατρικές θεοκτονίες και παρωχημένους αφορισμούς. Ο στοχασμός του ακολουθεί τους λυτρωτικούς ανηφορικούς αναβαθμούς. Το καλό και το κακό είναι εχθροί. Το καλό και το κακό συνεργάζονται, το καλό και το κακό είναι ένα· και το ένα τούτο δεν υπάρχει. "Κάθε άνθρωπος, άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου, σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει τον Γολγοθά του. [...] Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης, άλλον δεν έχει. "Το λαμπρύτερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο Θεός, το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι πάλι ο Θεός", γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης. Κατάφαση ζωής, με γεύση εφήμερης αθανασίας είναι όλο το έργο του.