Κάθισα, έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και πήγα πίσω. Εκεί που ήθελα να πάω δηλαδή. Στις αναμνήσεις μιας ζωής που τόσο πολύ μου λείπει. Που τόσο πολύ αγάπησα, χάρη στη μάνα μου. Υπήρξαν στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που μια δύναμη με ωθούσε να εκδώσω αυτό το βιβλίο. Το χρωστούσα άλλωστε σε εκείνη. Όμως η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα, γιατί οι πληγές ήταν ακόμα ανοιχτές και αιμορραγούσαν. Το 1996 είναι η τραγική χρονιά από όπου ξεκινώ τούτη την αφήγηση, η χρονιά που ο απρόσμενος θάνατος της μητέρας μου με συγκλόνισε. Με έκανε να νιώσω φόβο, αμηχανία, ανασφάλεια. Μεγάλη ανασφάλεια. Γιατί έμεινα μόνος! Μέχρι τότε, εκείνη ήταν δίπλα μου. Πάντα δίπλα μου. Γιατί η Αλίκη ήταν για μένα και μάνα και πατέρας. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν μετά το θάνατό της ζούσα σε έναν κόσμο χωρίς εκείνη, αλλά με «εκείνη» να με ακολουθεί πάντοτε. Η σκέψη μου ήταν πάντα εκεί. Εκεί που ζήσαμε μαζί. Εκεί που κάναμε βόλτες μαζί. Εκεί που περνούσαμε τα καλοκαίρια μας ανέμελα μαζί... Έπειτα ήρθε ο θάνατος του πατέρα μου. Ένα ακόμα πλήγμα για μένα, όσο κι αν σε ορισμένους φαίνεται παράξενο. Από εκεί και πέρα, έμεινα εντελώς μόνος, με τα «άγρια θηρία» να θέλουν να κατασπαράξουν λίγη από τη λάμψη, λίγο από το μύθο, λίγο από το μυστήριο που εξέπεμπαν οι δυο γονείς μου. Όχι αδίκως φυσικά, μια και ο κόσμος επιμόνως ήθελε να μαθαίνει και να μαθαίνει. Κουράστηκα όμως. Κουράστηκα να επιβεβαιώνω, να διαψεύδω, να φιλοσοφώ τη ζωή των γονιών μου. Κουράστηκα να είμαι το «εξιλαστήριο θύμα» της δημοσιότητας δύο διάσημων γονιών. Είμαι ο Γιάννης Παπαμιχαήλ! Ο γιος της Αλίκης και του Δημήτρη, και πιστεύω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σας μιλήσω εγώ ο ίδιος για τη ζωή της Αλίκης και του Δημήτρη, όπως εκείνοι μου τα εξιστορούσαν, όπως εγώ τα έζησα από τη μέρα που γεννήθηκα. Για τους δύο γονείς μου έγραψαν πολλοί και γράφτηκαν πολλά. Χύθηκαν τόνοι μελάνι όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα ήρθε η δική μου σειρά να σας μιλήσω για όσα θα θέλατε να ξέρετε για τους δύο ανθρώπους που λατρέψατε. Με την επιμέλεια του καλού μου φίλου και δημοσιογράφου Νίκου Νικόλιζα, καθώς και της Βασιλείας Ζερβού, κατορθώσαμε να φέρουμε εις πέρας αυτό το εγχείρημα. Ναι, σε αυτό το βιβλίο θα ζήσετε τη δική μου ζωή, όπως την έζησα εγώ δίπλα στην Αλίκη και τον Δημήτρη. Τώρα που κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά, νοσταλγώ. Νοσταλγώ τις στιγμές που έζησα μαζί τους. Νοσταλγώ την οικογενειακή θαλπωρή. Ακόμα και τους καβγάδες μας. Όλα είναι μέρος της ζωής μας. Όλα αυτά τα νοσταλγώ. Γι' αυτό και θα τα μοιραστώ μαζί σας... Γιάννης Παπαμιχαήλ