κομμάτια από χαρτί, με αδρά υδατογραφήματα, από 'κείνα που κρατάμε φυλακτικά στα πορτοφόλια μας. Για τούτο, στο πουγγί βαστάω τα παρελθόντα από εκτός κυκλοφορίας υλικό_ άγνωστές μου γενεαλογίες, σημασίες παλιές: αθόρυβα, όσο λουφάζουν στην ντουλάπα μου (με εσωτερική θερμοκρασία από παλιές συναλλαγές). Τα δειλινά ντύνομαι τη δουλειά μου και πηγαίνω, κουβαλώντας τα στην ίδια τσέπη: κουδουνίζουνε, ενώ ακολουθώ τον σκύλο γύρω από το φως και τα αισθάνομαι: αόριστη νυχτερινή ηχώ... (απόσπασμα από το ποίημα "νήσος Δραχμή") Ο Θοδωρής Ρακόπουλος πέτυχε από την πρώτη ποιητική του συλλογή να διαμορφώσει ένα δικό του αναγνωρίσιμο τρόπο έκφρασης (είναι ορατό εδώ το ύφος,/ ψαύσιμο σχεδόν,/ αναγνωρίσιμο' ολοδικό της.) Επιβεβαιώνει ότι και στις μέρες μας γράφεται από νέους ανθρώπους ποιοτική ποίηση ερήμην της "αγοράς του δήμου" και της αγοράς βιβλίου που θέλει την ποίηση να παραμένει αζήτητη στα αζήτητα. Ο Ρακόπουλος γράφει μια ποίηση ωριμότατη, ακριβέστατη στα εκφραστικά και σημασιολογικά της εργα-λεία/νοήματα, ποίηση αφαιρετική και ταυτόχρονα ποίηση ουσίας και οικονομίας ενός ολοζώντανου λόγου, που υπονοεί, υποκρύπτει, αλλά και αποκαλύπτει τα αισθαντικά και ταυτοχρόνως γήινα πλην απρόβλεπτα στον πλούτο της αποκρυπτογράφησής τους εργαλεία της τέχνης. Ένα μακρύ ταξίδι που δε φοβάται τις λέξεις. Τα ποιήματα του Θ.Ρ. κομμάτια από χαρτί, με αδρά/ υδατογραφήματα, από 'κεινα που κρατάμε/ φυλακτικά στα πορτοφόλια μας διακρίνονται για την πρωτοτυπία των στροφών και την ευφάνταστη διάταξη των στίχων' ερωτικά με έναν πρωτοποριακό κώδικα, διαπνέονται από μουσικότητα, επιτυχείς παρομοιώσεις, μεταφορές και, το κυριότερο, από ένα ύφος που καταφέρνει περισσότερα να υπονοήσει απ' όσα εξιστορεί: Είναι αργά ανάμεσα Τόκυο και Σαλονίκη/ έχεις γείρει στις σελίδες/ τα σφραγιστά σου μάτια.