Ο φόνος, ο δόλος, η ανάσα του παιδιού μες σκοτάδι του, η βιασύνη της επιθυμίας και της ενοχής, το σκηνικό του θανάτου όταν ήδη είναι συντελεσμένος ή όταν ακόμα ετοιμάζεται σχεδιαζόμενος. Και ο έρωτας σαν παρατράγουδο μιας σημαδεμένης διαδρομής των σωμάτων και των ονομάτων από τον πόθο στον άλλο πόθο κι από το αίμα στο άλλο αίμα κι από την καλημέρα στην άλλη καλημέρα. Το βλέμμα ν' αφηγείται το άλλο βλέμμα - το σκοτεινό και ξένο, που, όπου κι αν είναι, πάντα «θα μας βρίσκει να το βρίσκουμε». Και η ειρωνική παραμόρφωση των πραγμάτων μέσα στο χρόνο τους, που πάντα θα τους είναι αλλότριος. Και αφοσιωμένος. Ο κύκλος Σαν τη Μαρία το πρωί είναι νυχτερινή γιορτή. Με τους παραμυθάδες της, τους τραγουδιστές της, τους θαυματοποιούς της, τους χορευτές της, τους τρελούς και τους θεατρίνους της. Και τη σιωπή των δέντρων. Στην πλατεία