Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται τα πέντε κορυφαία διηγήματα του Γεωργίου Βιζυηνού (1849 - 1896): Το αμάρτημα της μητρός μου (1883), Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου (1883), Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας (1884), Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (1884), Ο Μοσκώβ - Σελήμ (1895). Τα τέσσερα πρώτα γράφονται μέσα στη διετία 1882 - 1884 στο εξωτερικό και δημοσιεύονται στην Εστία, που δίνει την εποχή εκείνη με ένταση τη μάχη για την ανάπτυξη του νεοελληνικού διηγήματος, ενώ το τελευταίο γράφεται στην Ελλάδα μετά τον Σεπτέμβριο του 1886 και δημοσιεύεται και αυτό στην Εστία, έντεκα μήνες πριν από το θάνατο του συγγραφέα και χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, που βρίσκεται πια κλεισμένος από το 1892 στο Δρομοκαΐτειο. Ο τόμος συμπληρώνεται με το χαριτωμένο διήγημα Διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα (1885, Εβδομάς). Τα διηγήματα αυτά με τους αινιγματικούς τίτλους (όλοι τους είναι ερωτήματα προς απάντηση, αινίγματα προς επίλυση - ακόμη και ο Μοσκώβ - Σελήμ: ποιός είναι τελικά αυτός με το ρωσικό και το τουρκικό όνομα;) δεν τα διαβάζουμε σήμερα για λόγους γραμματολογικούς ή ιστορικούς, αλλά απεναντίας για τους λόγους για τους οποίους διαβάζουμε τα μεγάλα κλασικά έργα, για να κατανοήσουμε δηλαδή τον εαυτό μας και τον κόσμο, μέσα από την αναμέτρηση με τα μεγάλα ερωτήματα που μας θέτουν, όπως είναι, εν προκειμένω, η σχέση αρσενικού και θηλυκού, λογικής και τρέλας, πραγματικότητας και πλάνης, ταυτότητας και ετερότητας και, προπάντων, το περί θανάτου ερώτημα, αφού, τελικώς, και τα πέντε διηγήματα μπορούν να διαβαστούν ως μία συγκλονιστική μελέτη θανάτου.