Τα αποφθέγματα του Ουάιλντ έχουν μιαν αστραφτερή όψη και μια κατασκότεινη. Η άλλη όψη του ευφυολογήματος είναι ο σαρκασμός, η ανάποδη του χιούμορ είναι η πίκρα, κάτω από την παραδοξολογία κρύβεται η πρόκληση στην κοινή λογική, η ευλογοφάνεια καλύπτει την ειρωνεία και ο δανδισμός την ανατρεπτικότητα. Στόχος του Ουάιλντ, όπως των περισσοτέρων αποφθεγματογράφων, παραμένει η ανθρώπινη φύση - συχνά, βέβαια, μέσα στα κοινωνικά και ηθικά συμφραζόμενα της βικτωριανής εποχής -, τα βέλη του όμως δεν έχουν εκείνη την ανοικτίρμονα μισανθρωπία των αιχμηρών παρατηρήσεων ενός Λαροσφουκώ. Κάπου τα αλαφραίνει η χάρη του χιούμορ.