Αυτό το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα είναι ένας καταπληκτικός και σπάνιος πίνακας της εγκληματικότητας στην πρώην ΕΣΣΔ. Το ενδιαφέρον, όμως, ξεπερνάει κατά πολύ το «εξωτικό» ντοκουμέντο. Ο Λιμόνοφ μιλάει γι αυτόν τον κόσμο με την ένταση του βιώματος και, ταυτόχρονα, με μια αθωότητα, με τη φρεσκάδα ενός ανθρώπου που αγνοεί τόσο το Καλό όσο και το Κακό, τόσο το Δίκαιο όσο και το Άδικο. Έτσι, το βιβλίο του εγγράφεται στην ωραιότερη παράδοση του μυθιστορήματος-μύηση.